Bewoner in beeld: Ilse De Smet

Tekst: Gemma van Ree
Foto’s: Rene de Gilde

Het is woensdagochtend en bij Doppio op de Fred zit het gezellig vol. Een paar mannen achter hun laptop, vriendinnen gezellig tegenover elkaar pratend aan een tweepersoonstafeltje en hier en daar een eenling genietend van een goede cappuccino. Ook Ilse De Smet heeft zo heel wat uurtjes aan een tafeltje bij Doppio doorgebracht, want daar schreef zij haar debuut ‘Mijn verborgen kracht’.

Goedemorgen Ilse, leuk dat ik jou mag interviewen! Zou jij wat meer over jezelf als bewoonster van het Statenkwartier kunnen vertellen?

Ik woon sinds 2016 in een hele fijne straat, de Ten Hovestraat, waar we recent nog een gezellig straatfeest hebben gehouden. Daardoor weet je wel zo’n beetje wie waar woont, ondanks dat onze straat best lang is. Onze dochter gaat in de Vogelwijk naar school, maar ze heeft veel vriendinnen in onze straat.
Verder hebben we een straatapp, waarin we elkaar goed weten te vinden. Met een aantal buren zijn we bijvoorbeeld aan het nadenken hoe we in de toekomst warmte-energie kunnen gaan inzetten. Die onderlinge contacten zijn wel echt fijn, want ondanks dat je in een stad woont, voelt het Statenkwartier voor mij toch als een dorp.

En toen, terwijl het leven in het Statenkwartier voortkabbelde, kreeg jij op 1 november 2019 op 38-jarige leeftijd het verontrustende bericht dat je borstkanker had. Die hele ‘reis’ die je hebt gemaakt met alles wat daarbij komt kijken, heeft geresulteerd in het boek dat je hebt geschreven: ‘Mijn verborgen kracht’. Kun je wat meer vertellen over wat er met je gebeurde in die tijd?

Ja, eigenlijk had ik al een jaar lang steeds dezelfde, terugkerende droom, waarin ik steeds hoorde: “Ga naar het ziekenhuis, ga naar het ziekenhuis!” Door de alledaagse drukte heb ik daar lange tijd geen gehoor aan gegeven, maar toen ik eenmaal de stap naar het ziekenhuis maakte, bleek het goed fout. Het bleek een hormoongevoelige tumor en op derde Kerstdag werd ik geopereerd aan mijn linkerborst gevolgd door een half jaar chemotherapie. Mijn leven en dat van mijn gezin stond ineens op zijn kop en ik werd volledig op mezelf teruggeworpen. Het brengt je dan wel helemaal terug tot de kern. Ik heb er toen voor gekozen om niet als een slachtoffer in een hoekje te gaan zitten, want je kunt dan kiezen hoe je je tot die situatie wilt verhouden. Ik had vóór dat het slechte nieuws kwam de School voor Bewustzijn gedaan en dat heeft mij heel erg geholpen om hier doorheen te komen en bewuste keuzes te maken. De ziekte bracht mij ook veel mooie ervaringen. Vrienden die voor me kookten, voor me klaarstonden, buren die bloemen kwamen brengen, dat gaf een enorm dankbaarheidsgevoel. Dat was heel fijn!

Soms is een ‘goede buur beter dan een verre vriend’, toch? Ik kan me zo voorstellen dat je wellicht ook de nodige energie hebt geput uit speciale plekken in de omgeving. Ik weet dat jij veel fietst en wandelt en we wonen natuurlijk in een hele mooie buurt. Waren er plekken die je opzocht voor je rust of om na te denken?

Ik was elke dag wel even buiten en in beweging. Dan fietste ik een rondje naar het Zuiderstrand of naar Hartbeach. Of ik ging wandelen in het Sorghvliet park of het Westbroekpark. Dan hebben we echt wel geluk dat we hier zo dicht bij alle groene parken en de zee zitten! De horizon, het strand, de lucht en de ruimte… Dat vind ik wel echt uniek aan deze wijk.
Mensen zeiden vaak tegen mij: “Wat ga je hier krachtig mee om en wat kom je er goed doorheen!”, maar juist die momenten alleen in de natuur waren voor mij heel belangrijk om bewust in het moment te kunnen leven en ruimte in m’n hoofd te creëren. Mijn hele traject startte allemaal aan de vooravond van ‘Corona-tijd’. Waar iedereen in het begin nog langs kon komen, moest ik het tijdens de lock-down allemaal alleen doen. Ook de behandelingen in het ziekenhuis. Niemand mocht met mij mee. Het opzoeken van de natuur was voor mij een manier om goed met de situatie om te kunnen gaan.

Jij hebt je boek grotendeels hier bij Doppio geschreven, dus je hebt hier heel wat uurtjes doorgebracht. Waarom koos je ervoor om hier te gaan zitten?

Nou, het is bij mij om de hoek en verder hebben ze hele goede koffie, hahaha! En je kunt hier toch enigszins anoniem zitten, terwijl je toch wel gezichten herkent. Ik kon me hier gewoon goed focussen. Ik had me voorbereid door een boek te lezen hoe je een levensverhaal op papier kunt zetten. Verder had ik een goede pen en een mooi schrijfboek gekocht, dus toen ik aan m’n verhaal begon was ik er helemaal klaar voor. En niemand die wist wat ik hier aan het doen was!
In januari 2022 heb ik mijn boeklancering gehouden in ‘Op Hodenpijl’ in Schipluiden en niet veel later kwam er nog een droom uit en lag mijn boek bij Paagman.

Even terug naar onze eigen wijk het Statenkwartier waar natuurlijk altijd veel gaande is. Wat vind jij goede ontwikkelingen in de wijk en waar zie jij nog mogelijkheden tot verbetering?

Ik ben blij dat er op diverse plekken gewerkt wordt aan veiligheid in de wijk. Ik fiets veel en ik merk dat het voor fietsers écht beter wordt. Ik denk dan bijvoorbeeld aan het kruispunt van de Stadhouderslaan met de President Kennedylaan, daar hebben fietsers nu een eigen fietspad. Maar er zijn nog best veel kruisingen waar hard en roekeloos wordt gereden. Het Mauritsplein vind ik daarvan zo’n voorbeeld, daar gebeuren veel te vaak ongelukken. Wat ik dan overigens wel weer prachtig vind aan het Mauritsplein, zijn de ‘plantenbakken’ die daar zo mooi onderhouden worden door de buurtbewoners. Echt zo bijzonder dat het het hele jaar door zo kleurrijk is!
Wat ik verder heb gemist toen onze dochter nog wat jonger was, waren speelmogelijkheden in ons deel van het Statenkwartier. De speeltuin op het Frederik Hendrikplein zat vaak vol en er waren niet veel andere opties in de buurt. Een idee zou zijn om de schoolpleinen na schooltijd open te stellen, zodat kinderen daar de ruimte hebben om te spelen.
Oh, en moestuintjes, die zie ik ook niet in de wijk. Lekker met de handen in de aarde. Sowieso moet de wijk toch groener?

Ik ben bang dat er voor moestuintjes weinig ruimte is, hoewel het natuurlijk prachtig zou zijn. Ik vond de bloemenbakken aan de lantaarnpalen op de Fred en de Willem de Zwijger dit jaar zo prachtig! Daar knapt de hele wijk van op!

Ja, alleen zouden ze die bloembakken dan in de hele wijk moeten ophangen! Dan zouden we ook nog een prijs kunnen winnen! In Frankrijk heb je toch die ‘Villes et Villages Fleuris’? Dat zou toch perfect bij onze wijk passen?

Dat lijkt me een mooie afsluiting, Ilse! Dankjewel voor je bijzondere verhaal en we komen elkaar vast en zeker binnenkort wel weer tegen ergens in het Statenkwartier!

Wist je dat …. oktober de maand is waarin wereldwijd aandacht wordt gevraagd voor borstkanker?

Wist je dat …. Ilse ook projecten doet in duurzaamheid?

Wist je dat …. Ilse ook anderen coacht die door moeilijke situaties heen gaan?

Wist je dat …. het boek ‘Mijn Verborgen Kracht’ te koop is bij Paagman of ga voor een gesigneerd exemplaar naar haar website www.mijnverborgenkracht.nl